W trakcie I wojny światowej w 1916 roku w związku z pojawieniem się nowych niemieckich samolotów myśliwskich Albatros i Fokker, które miały lepsze osiągi od samolotów stosowanych przez lotnictwo brytyjskie, dowództwo lotnictwa brytyjskiego zwróciło się do Royal Aircraft Factory (pol. Królewskie Zakłady Lotnicze) w Farnborough o zaprojektowanie i zbudowanie nowego samolotu myśliwskiego o większej mocy silnika i silniejszym uzbrojeniu od dotychczas produkowanych w Wielkiej Brytanii samolotów myśliwskich. Samolot miał też być łatwiejszy w pilotażu od używanego myśliwca Sopwith Camel.
W lecie 1916 roku zespół konstruktorów pod kierunkiem inż. H.P. Follanda i inż. J. Kenworthy'ego zaprojektował zgodnie z tym zamówieniem nowy samolot myśliwski w układzie dwupłatu o prostej, ale mocnej konstrukcji. Kadłub kratownicowy miał przekrój prostokątny, tylko grzbiet kadłuba był półokrągły. Z przodu mieścił się silnik widlasty, 8 cylindrowy. Za silnikiem do kadłuba w części dolnej był zamocowany za pomocą okuć płat dolny, z którym dwoma parami równoległych słupków połączono płat górny. Oba płaty miały kształt prostokątny. Komorę płatów usztywniono podwójnymi drutami stalowymi, czterema zastrzałami oraz dodatkowymi cięgnami. Lotki usytuowano na obu płatach. Baldachim pokryto sklejką, części zewnętrzne płatów – płótnem. W środkowej części kadłuba znajdowała się odkryta kabina pilota z niezbędnymi urządzeniami sterowniczymi i przyrządami pokładowymi, W końcowej części kadłuba zamontowano usterzenie, kryte płótnem, przy czym statecznik poziomy był nastawny w locie. Pokrycie kadłuba przy silniku stanowiła blacha aluminiowa, w części środkowej sklejka, w tylnej płótno. Do nowatorskich rozwiązań w tym samolocie zaliczyć trzeba jeszcze: regulowany w locie wiatrochron, sterowaną płozę ogonową i aluminiowe osłony amortyzacji gumowej podwozia, chroniące gumę przed kurzem i wpływami atmosferycznymi. Do napędu prototypu zastosowano francuski silnik widlasty Hispano-Suiza o mocy 150 KM (110 kW).
Po szybkim usunięciu usterek i zastosowaniu silnika Hispano-Suiza o większej mocy 200 KM (147 kW) pod koniec stycznia 1917 roku uruchomiono produkcję seryjną samolotu Royal Aircraft Factory S.E.5.
Po wyprodukowaniu 60 samolotów S.E.5 wprowadzono dalsze drobne zmiany w konstrukcji samolotu, m.in. usunięto wielki wiatrochron, zmieniono obrys końcówek płatów, dodano owiewkę za głową pilota, zamontowano długie rury wydechowe i do napędu zastosowano silnik budowany na licencji w Wielkiej Brytanii o nazwie Wolseley Viper. Tak zmodernizowany samolot oznaczono jako Royal Aircraft Factory S.E.5a i produkowano go w tej wersji do końca I wojny światowej.
Łącznie wyprodukowano ok. 5200 samolotów obu wersji.
Samoloty S.E.5 jako pierwszy otrzymał w marcu 1917 roku brytyjski 56 dywizjon myśliwski, a do akcji bojowej weszły na froncie zachodnim 22 kwietnia 1917 roku. W 1918 roku samolotami tego typu dysponowało już 21 brytyjskich i 2 amerykańskie dywizjony myśliwskie.
Samolot S.E 5a był lubiany przez pilotów myśliwskich z uwagi na łatwość pilotażu, wytrzymałą konstrukcję (odporną na uszkodzenia bojowe jak i nieumiejętne lądowanie), dobre osiągi, dobrą widoczność z kabiny pilota i dobre uzbrojenie. Walczyła na nich większość czołowych asów brytyjskich.
Samolot Royal Aircraft Factory S.E.5a był jednomiejscowym samolotem myśliwskim w układzie dwupłata o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło dwułopatowe, drewniane.
Wpadł mi w ręce dwupak ITALERI, SE 5a wraz z ALBATROSEM D III. Zlepiłem kanonicznie, z pudełka, jednak po sklejeniu części stwierdziłem, że trochę tego mało. Dorobiłem wiatrochron, celownik, całe olinowanie, rozpórki między ściągaczami… i zaczęło to-to przypominać samolotka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz