Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo - nie pamiętam już Brak nam powietrza słów i snu W gardłach - zaschniętej śliny kurz Jak okiem sięgnąć w strony dwie Okopów linie ciągną się A my czekamy - mija czas I do ataków wciąż nie posyłają nas!
Powiecie - śpieszyć się nie ma gdzie! I to jest prawda - co tu kryć? Lecz gdy w okopy nas się śle To kiedyś atak musi być! Jedna jest tylko droga stąd Gdzie horyzonty wrogie się mglą Inaczej zaś polowy sąd A dać się swoim - to już gruby błąd!
Wszak to manewry tylko są Na wzgórzach lornet błyszczą szkła Wszystko jest strategiczną grą W której brać udział muszę ja! Kolega pyta raz po raz Co będzie jeśli trafią nas Odpowiedź jedna musi być: Po prostu nie będziemy żyć!
Krzyk! I ruszamy do ataku Na odsłonięte stoki wzgórz Wokół wybuchy czarnych krzaków Dym! Huk! I nic nie widać już! W głowie panicznie mi się trzepie Jak w klatce ptak spłoszony - puls Więc żyję! Czy to naboje ślepe? Czy może to ślepota kul!?
Wtem w miejscu zatrzymuje się Gdzie jest przyjaciel gdzie jest wróg?! Nie widzę go! On widzi mnie! Strzał! Ból! I lecę z nóg!
Leżę - przy ziemi trzymam twarz Swój własny oddech czuję z niej W dali co mój wchłonęła wrzask Idą sanitariusze trzej... Co chwila słyszę suchy strzał Wstrzymuję przerażony dech To tych co przeżyli boju szał Dobija tamtych trzech!
Już są tuż tuż! Zastygam i Podchodzą nachylają się... Widzę znajome twarze trzy Strzał! Dobili mnie.
- Zbudź się - Otwieram oczy - pole Kolega - okop - flagi żerdź. Zmrok. Wciąż czekamy na swą kolej. Żyjemy. Śniąc śmierć.
J.Kaczmarski : "Manewry"
OdpowiedzUsuńBez ruchu każą tkwić nam tu
Jak długo - nie pamiętam już
Brak nam powietrza słów i snu
W gardłach - zaschniętej śliny kurz
Jak okiem sięgnąć w strony dwie
Okopów linie ciągną się
A my czekamy - mija czas
I do ataków wciąż nie posyłają nas!
Powiecie - śpieszyć się nie ma gdzie!
I to jest prawda - co tu kryć?
Lecz gdy w okopy nas się śle
To kiedyś atak musi być!
Jedna jest tylko droga stąd
Gdzie horyzonty wrogie się mglą
Inaczej zaś polowy sąd
A dać się swoim - to już gruby błąd!
Wszak to manewry tylko są
Na wzgórzach lornet błyszczą szkła
Wszystko jest strategiczną grą
W której brać udział muszę ja!
Kolega pyta raz po raz
Co będzie jeśli trafią nas
Odpowiedź jedna musi być:
Po prostu nie będziemy żyć!
Krzyk! I ruszamy do ataku
Na odsłonięte stoki wzgórz
Wokół wybuchy czarnych krzaków
Dym! Huk! I nic nie widać już!
W głowie panicznie mi się trzepie
Jak w klatce ptak spłoszony - puls
Więc żyję! Czy to naboje ślepe?
Czy może to ślepota kul!?
Wtem w miejscu zatrzymuje się
Gdzie jest przyjaciel gdzie jest wróg?!
Nie widzę go! On widzi mnie!
Strzał! Ból! I lecę z nóg!
Leżę - przy ziemi trzymam twarz
Swój własny oddech czuję z niej
W dali co mój wchłonęła wrzask
Idą sanitariusze trzej...
Co chwila słyszę suchy strzał
Wstrzymuję przerażony dech
To tych co przeżyli boju szał
Dobija tamtych trzech!
Już są tuż tuż! Zastygam i
Podchodzą nachylają się...
Widzę znajome twarze trzy
Strzał!
Dobili mnie.
- Zbudź się - Otwieram oczy - pole
Kolega - okop - flagi żerdź.
Zmrok. Wciąż czekamy na swą kolej.
Żyjemy. Śniąc śmierć.