T-34

Z podziękowaniem dla Andrzeja.

Kolejna bieżąca konwersja T34.
Po pojawieniu się na polu walki niemieckich czołgów PzKpfw V Panther i PzKpfw VI Tiger, które były praktycznie nietykalne dla T34/76 konstruktorzy sowieccy musieli znaleźć metodę, by się do nich "dobrać". Najskuteczniejszym sposobem było znalezienie działa większego kalibru, które było w stanie przebić pancerz Pantery i Tygrysa. Działo takie było dostępne, jednak nie mieściło się w istniejącej wieży T34/76. Wymagało zwiększenia objętości tej wieży zwłaszcza, że konieczne było też zwiększenie załogi. Na początku 1944 roku do produkcji wszedł czołg T34/85 ze zwiększoną wieżą z działem 85mm, który szybko wyparł wersję poprzednią.
Do roku 1950 wyprodukowano 44000 sztuk. Czołg T-34/85 zbudowany był w tzw. klasycznym układzie konstrukcyjnym. Kadłub o pochyłych ścianach, zmniejszających ryzyko przebicia przez pociski przeciwpancerne, wykonany został z walcowanych płyt pancernych o maksymalnej grubości 60 mm. Wieża zrobiona była z elementów odlewanych połączonych metodą spawania. Wnętrze pojazdu podzielone było na trzy przedziały: kierowania, bojowy i napędowy. W przedziale kierowania, rozmieszczonym z przodu kadłuba, znajdowały się stanowiska mechanika-kierowcy i strzelca pokładowego.  Obsługę radiostacji przejął dowódca czołgu. W przedziale bojowym, obejmującym wnętrze wieży i środkową część kadłuba, znajdowały się stanowiska dla dowódcy czołgu i działonowego (z lewej strony wieży) oraz ładowniczego (z prawej strony wieży).
 W 1951 r. Polska zakupiła licencję na jego produkcję.  Produkcję seryjną uruchomiono w 1952 r. Do chwili jej zakończenia w 1956 r. zbudowano łącznie 1380 czołgów.