Haubica M-30

Z podziękowaniem dla Andrzeja.

122 mm haubica wz. 1938 (M-30) opracowana w 1938 roku, masowa produkcja ruszyła w 1940. Do 1945 wyprodukowano 17500 szt; , do 1955 trwała jeszcze produkcja, w wielu armiach świata służy do dziś jako 122 mm ciągniona haubica wz. 1938/1985, również jako uzbrojenie dział samobieżnych SU-122 i SG-122
Dla usprawnienia produkcji wykorzystano wiele elementów z innych dział, np. zamek, celownik, koła. Tych haubic używano podczas wszystkich większych bitew, w których brała udział Armia Czerwona, niejednokrotnie również do zadań do których nie była przeznaczona, np. do zwalczania broni pancernej.
Trafiły też do arsenałów Wojska Polskiego; pierwsze już do 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, gdzie wykorzystano je do bitwy pod Lenino, a później stopniowo do brygad artylerii i pozostałych dywizji piechoty. W maju 1945 LWP posiadało 296 haubic tego typu, zaś pod koniec 1952 było ich już 918 sztuk; w latach 1950-1960 w Polsce produkowano je seryjnie w Hucie Stalowa Wola.
W chwili wstąpienia Polski do NATO w 1999 w uzbrojeniu jeszcze pozostawało 280 szt. haubic wz. 38/85.
Jest bronią nieautomatyczną, służy do zwalczania środków ogniowych piechoty i artylerii, odkrytej i ukrytej siły żywej oraz umocnień polowych, jak też czołgów za pomocą pocisków kumulacyjnych.
Składa się z lufy, zamka z bezpiecznikiem, kołyski, oporopowrotnika, celownika, mechanizmów naprowadzania, łoża z podwoziem i ogonami oraz płyty ochronnej. Stosowana jest amunicja przeciwpancerna, odłamkowa, burząca, odłamkowo-burząca, oświetlająca, dymna i chemiczna, donośność 11800 m, masa działa do 2500 kg(bez przodka).
Model opracowano w skali 1:35.