Stary Skrzat

Tę historię zawdzięczam Bogdanowi. Dzięki, kumplu!

Płynie plażą z Sopotu, żagiel brody nadaje mu pęd,

Strzęp podarty go chroni od chłodu,

A nad głową złe myśli jak sęp.

Ciężkie życie jest skrzata - tak duma

Nikt już mleka nie stawia na próg,

Zasłaniają się tarczą rozumu

No a rozum dla wiary to wróg.

Nawet jeśli ktoś ujrzy mą brodę, to pomyśli ,że stary to mop,

Jestem wieczny a żyć już nie mogę

Czy się znajdzie dla skrzata gdzieś kąt ?

Mi naprawdę niewiele potrzeba,

Mała szafka jest dla mnie jak ląd ,

Trochę wiary i okruszki chleba,

Dla was nic to a dla mnie to dom!

Za to wszystko ja przecież zapłacę,

Wieczorami zaśpiewam wam pieśń,

I gwiazd setki rozpalę jak race,

No i z sumień usunę wam pleśń !!!

Wiersz napisał Bogdan - uznałam, że lepiej opowiada historię Skrzata niż gdybym ja napisała dwutomową powieść.

Skala 32 mm. W roli domku wystąpiła geoda z Karkonoszy. Za grzybki dziękuję Pioteerowi ;)