Dzieje wypraw krzyżowych: Królestwo Moje nie jest z tego świata

Dziś w Ziemi Świętej nikt tak do końca nie jest u siebie.

Wszyscy boją sie wszystkich, wszyscy gardzą wszystkimi, wszyscy śmieją się ze wszystkich: Żydzi, Arabowie, chrześcijanie. Wszyscy uważają, że Ziemia Święta jest i powinna być ich wyłączną własnością.

Pamiętam rozmowę, jaką z przyjacielem toczyliśmy nad sadzawką Bethesda w Mieście Dawidowym: dwa, może trzy krótkie zdania. On martwił się, czy Państwo Izrael przetrwa kolejne ataki i zamachy, ja patrzyłam na wyschniętą sadzawkę, na ciche, skupione na wspomnieniach Miasto i powiedziałam mu: ale przecież Jezus mówił, że Jego Królestwo nie jest z tego świata.

Upadły królestwa krzyżowców, zburzono jerozolimską Świątynię, elfy opuściły Środziemie i na zawsze odpłynęły za Morze. Lecz nie na zawsze stracony Valinor dla tych, co zostali na wschodzie.

To nie miecz przyniesie zwycięstwo, to nie dzięki mieczowi powstanie Królestwo Niebieskie. "Nie stawiajcie oporu złemu": tę właśnie myśl przywiozłam do domu z Ziemi Świętej. Tak, czasem trzeba walczyć, czasem trzeba bronić swego domu i swoich bliskich: ale siła ostatecznie nie załatwi niczego.

W Bazylice Grobu Bożego z tym samym przyjacielem mieliśmy okazję zobaczyć i dotknąć miecza Gotfryda de Bouillon, tego samego Gotfryda, który pierwszy ruszył na krucjatę i który potem został jerozolimskim królem. O czym myślał mój przyjaciel, nie wiem. Ja myślałam o tym, że dzisiaj my wszyscy jesteśmy spadkobiercami Gotfryda, jego w jakimś sensie wasalami: że dziś to do nas należy troska o Królestwo Boże na ziemi. Do nas: miecz Gotfryda wrócił na swoje miejsce, a my z pustymi rękami wyszliśmy pod jasne, wysokie niebo świętej Jerozolimy.